نیما کرمی متولد تیر ۱۳۵۶ است. پدرش از گوینده و تهیه‌کننده‌های قدیمی رادیو است. او فعالیت هنری خود را سال ۱۳۷۲ با بازی در سریال «روزه‌داران کوچک» آغاز کرد و با اجرای برنامه «تماشا» در شبکه پنج سیما در سال ۱۳۷۶، به عنوان مجری شناخته شد. وی مجری و تهیه‌کننده برنامه «بشارت»، شبکه دو سیما و مجری برنامه صبحگاهی «صبحی دیگر» شبکه آموزش سیما است.

 

گفتگوی ما را با این مجری می‌خوانید:

 

 

 

متولد تیر ۱۳۵۶ هستم. در خانواده کارمند بزرگ شدم. پدرم گوینده و از تهیه‌کننده‌های رادیو و مادرم کارمند شرکت خصوصی بودند. یک برادر و خواهر دارم. نزدیک به ۲۰ سال است که به صورت حرفه‌ای در رادیو و تلویزیون فعالیت می‌کنم.

 

 

لیسانس مهندسی عمران

 

در کوچه فوتبال بازی می‌کردم، پینگ پنگ.

 

بچه شیطونی بودم. کلاس درس را به هم می‌ریختم. معلمان از دستم عاصی و شاکی بودند. معاون مدرسه در اوج شیطنت‌هایم، من را نماینده کلاس کرد تا شاید از شیطنت‌هایم کم شود؛ اما زمانی که مبصر کلاس شدم، به بچه‌های کلاس می‌گفتم اگر کسی غیبت داشت به من بگوید تا غیبتش را رد کنم. اما هیچ وقت غیبت‌ها را رد نمی‌کردم.

 

کار بازیگری را در سال ۱۳۷۲ با سریال «روزه‌داران کوچک» و برنامه‌هایی که در آن من به عنوان مجری شناخته شدم، در شبکه سوم سیما برنامه «جنگ جوان» و در شبکه پنج سیما سال ۱۳۷۶ برنامه «تماشا» بود. 

 

پدرم برای من الگو و استاد بود. پدرم همیشه به کارش اهمیت می‌داد و دوست داشت بهترین کار را ارائه دهد. خیلی وقت‌ها نکاتی که لازم بود من به تجربه یاد بگیرم، از پدرم یاد می‌گرفتم و از تجربه‌های او استفاده می‌کردم.

 

من به غیر از سریال در تئا‌تر هم بازی کردم. کار بازیگری را دوست دارم؛ اما به این نتیجه رسیدم که در بین مردم به عنوان مجری شناخته شده‌ام و برای همین از حرفه بازیگری فاصله گرفتم.

 

من حدود ۶ سال با برنامه «صبحی دیگر» مقابل دوربین تلویزیونی زندگی می‌کنم و سعی می‌کنم که اجرایم تکراری نشود. زمانی که شما به تکرار بیفتید مردم متوجه می‌شوند و دیگر اجرایت را نمی‌پسندند.

 

شادابی و ریتم از شاخصه‌های اصلی برنامه است. باید در برنامه قسمتی باشد که صحبت‌ها و مسائلی که مردم به صورت روزانه با آن برخورد دارند، گفته شود. 

 

بیان و چهره خوب، صدای دلنشین، پوشش مرتب، اطلاعات عمومی بالا، قدرت بیان موثر؛ اما همه این‌ها دلیل به موفقیت مجری نیست. موفقیت در کار ما بر اثر ایجاد ارتباط صحیح با مخاطب است که شما را بپذیرند. مخاطب، رمزماندگاری مجری است.

 

خاطره بدی ندارم، گاهی بحث و دعوا می‌کنیم. شاید این‌ها آزاردهنده باشد؛ اما در راستای بهتر شدن کار است.

 

بهترین خاطره من، تهیه و اجرای برنامه «بشارت» است که به همراه همسرم برنامه را اجرا کردم. 

 

بازخورد‌ها خوب بود. مردم لطف داشتند که زوج اجرایی من وهمسرم در آینده خیلی بهتر باشد. ما در سال یک یا دو بار با هم مشترک اجرا می‌کنیم و اگر این اجرا تداوم داشته باشد، نکاتی را کشف می‌کنیم. من راضی هستم چرا که ما به هم احترام می‌گذاریم و سعی می‌کنیم مفاد استانداردی برای خانواده ایرانی را ارائه دهیم و مردم این را می‌بینند. احترام متقابل، شوخی‌های بجا و به موقع، نگهداشتن شأن شخصیتی آدم‌ها، امیدوارم روز به روز اجرای مشترک ما بهتر شود.

من همه برنامه‌هایی که دوست داشتم را اجرا کردم. اجرای برنامه‌های گفتگومحور و هنری و اجتماعی را دوست دارم.

 

 

بله. خدا را شکر راضی هستم. من هیچ وقت برنامه‌ای که دوست نداشته باشم را اجرا نمی‌کنم و حتی کاری که دوست نداشته باشم، انجام نمی‌دهم و به نظرم این کمک می‌کند که مردم تو را بپسندند.

 

 

بله. صفحه‌ای در اینستاگرام دارم که توسط خودم مدیریت می‌شود.

 

 

برنامه «صبحی دیگر» و برنامه «بشارت» که خودم آن را اجرا و تهیه کرده‌ام.

 

 

دخترم من را خوشحال می‌کند. وقتی اسمم را صدا می‌زند، لذت می‌برم. در کنار خانواده احساس خوبی دارم؛ اما موضوعی که مرا ناراحت می‌کند بی‌اخلاقی است که متاسفانه در جامعه می‌بینیم. ورود به حریم خصوصی افراد و پخش کردن عکس و فیلم‌های زندگی خصوصی آدم‌ها حالم را بد می‌کند. ما نباید وارد حریم خصوصی افراد شویم. با این کار زندگی افراد تباه می‌شود. چرا جوان‌های ما توجه نمی‌کنند. خیلی ناراحتم و احساس می‌کنم اخلاق جامعه ما رو به فراموشی است.

 

 

گاهی اوقات کتاب می‌خوانم و روزنامه حتما می‌خوانم. یک بحث اصلی و مهم برای مجری، مطالعه، خوب دیدن و خوب شنیدن است. من در خیابان مردم را خوب نگاه می‌کنم و حرف مردم را می‌شنوم و این باعث می‌شود که با مخاطب بهتر صبحت کنم و ارتباط برقرار کنم. 

 

 

خوب است؛ مردم لطف دارند و واکنش‌ها متفاوت است.

 

 

واقعاً بررسی کنند که به این حرفه علاقه‌مندند یا یک هیجان دارند که این دو موضوع با هم فرق دارند. این حرفه خیلی سخت است که دردسر‌ها و تبعات اجتماعی بسیاری دارد. گاهی اوقات کاری غیر از این حرفه نداری و اگر درآمدی نداشته باشی، باعث می‌شود که کارت را از دست بدهی. گول شهرت و درآمد را نخورند که همه این‌ها عوامل بیرونی است، وقتی وارد این کار شوی، اگر عاشق کار و حرفه‌ات نباشی دوام نمی‌آوری.

 

 

آرزوی سلامتی برای همه مردم دارم. امیدوارم همواره جامعه‌ای اخلاق‌مدار داشته باشیم و به روحیات یکدیگر احترام بگذاریم.

 

 

گفتگو از: زهرا محرمی